jueves, 20 de octubre de 2016

La vida pop



Diari de tardor (9)

La vida pop

Cap història és pròpia encara que sigui privada, cada una d’elles s’escampa i flueix com l’aigua i el diner que tampoc és mai propietat d’un mateix, contínuament busquen una sortida com si fugissin d’alguna cosa. Només és nostre el temps que tot i ser compartit és com la mort, únic i inalienable, o com les corbates de cuiro que també són úniques i unipersonals.

Abans d’ahir al dematí em va venir una senyora que no va trigar ni dos segons a dir-me que era viuda, que feia set mesos que havia perdut al seu marit al que va estar cuidant durant tres anys. Es va interessar per unes armilles que tinc a l’aparador. Tenen una estructura molt simple, sense costures, el patró és quasi circular amb dos forats només per a passar els braços, i res més. Cauen molt bé, però són cares. No li va importar, me’n va comprar una i em va dir que anar de compres és l’única cosa que la consola i que l’anima a sortir de casa.

Això em va recordar una anècdota de l’Andy Warhol quan va escriure que una vegada que es trobava molt deprimit va anar a comprar a Bloomingdale’s i va sortir nou, refet, carregat de bosses plenes de coses, útils i inútils, esperançat, animat i positiu, amb ganes altre volta de viure amb entusiasme la vida.

Però ahir a la tarda cap el tard, va entrar un noi que no amagava ni podia amagar estar atabalat. Volia fer-li un regal a la seva novia i no sabia què; em va dir que ella és molt especial i que  no està mai contenta. Jo vaig intentar aconsellar-lo, ensenyar-li coses, bosses, motxilles, mocadors, boines, bufandes, ponxos, anells, polseres... Tot eren dubtes, no estava segur de res. Li vaig dir que si a ella no li agradava ho podia bescanviar per qualsevol altre cosa. Però ni així. No va trigar a parlar-me d’ell, en realitat no venia a comprar cap regal.

Em va explicar que està estudiant disseny en una escola privada, que els estudis són cars i que la seva família era molt modesta, que tot anava a compte dels seus pares, que amb gran esforç li ho pagaven, però que en quan pugui treballar enseguida els pensava reintegrar els diners que hi estan posant, i com estarà molt ben preparat trobarà feina aviat i guanyarà el suficient, que els hi vol tornar tot l'esforç que estan fent. Que no els demana mai més cèntims que els imprescindibles, que no va mai a festes, que no surt, que es queda a casa, etc. Però..., que la seva novia sempre vol anar de festa, que és un turment, sobre tot quan van de shopping, mai està contenta, que donen mil voltes, que s'emprova uns pantalons a mil llocs, que després torna per tornar a emprovar-se'ls, “ara m’agrada, ara no, ara sí, ara tampoc”. Que tremola cada vegada que l'ha d'acompanyar...

Ha estat com una vomitada. Jo l’he escoltat tranquil i li he dit sense embuts que aquesta novia que té no li convé i que el millor que pot fer és no regalar-li res i enviar-la a fer punyetes, i que en tot cas a qui li ha de comprar una cosa és a ell mateix. S’ha quedat en silenci, mut, i jo he posat una mica de música, exactament Bill Evans i el seu àlbum Time remebered.

I què em recomanes?, m’ha preguntat tímidament després d’escoltar les primeres notes del piano. Una corbata de cuiro negre, li he contestat com si res. Però si jo no he fet servir mai corbates, m’ha replicat suaument. Doncs ja és hora que comencis, li he tornat a respondre mentre li ensenyava una.




Diario de otoño (9)

La vida pop

Ninguna historia es propia aunque sea privada, cada una de ellas se extiende y fluye como el agua y el dinero que tampoco es nunca propiedad de uno mismo, continuamente buscan una salida como si huyeran de algo. Sólo es nuestro el tiempo que a pesar de ser compartido es como la muerte, único e inalienable, o como las corbatas de cuero que también son únicas y unipersonales.

Antes de ayer por la mañana me vino una señora que no tardó ni dos segundos en decirme que era viuda, que hacía siete meses que había perdido a su marido al que estuvo cuidando durante tres años. Se interesó por unos chalecos que tengo en el escaparate. Tienen una estructura muy simple, sin costuras, el patrón es casi circular con dos agujeros sólo para pasar los brazos, y nada más. Caen muy bien, pero son caros. No le importó, me compró uno y me dijo que ir de compras es lo único que la consuela y que la anima a salir de casa.

Esto me recordó una anécdota de Andy Warhol cuando escribió que una vez que se encontraba muy deprimido fue a comprar a Bloomingdale's y salió nuevo, rehecho, cargado de bolsas llenas de cosas, útiles e inútiles, esperanzado, animado y positivo, con ganas otra vez de vivir con entusiasmo la vida.

Pero ayer por la tarde, entró un chico que no ocultaba ni podía esconder estar agobiado. Quería hacerle un regalo a su novia y no sabía qué; me dijo que ella es muy especial y que no está nunca contenta. Yo intenté aconsejarle, enseñarle cosas, bolsos, mochilas, pañuelos, boinas, bufandas, ponchos, anillos, pulseras... Todo eran dudas, no estaba seguro de nada. Le dije que si a ella no le gustaba lo podía cambiar por cualquier otra cosa. Pero ni así. No tardó en hablar de él, en realidad no venía a comprar ningún regalo.

Me explicó que está estudiando diseño en una escuela privada, que los estudios son caros y que su familia era muy modesta, que todo iba a cuenta de sus padres, que con gran esfuerzo se lo pagaban, pero que en cuanto pueda trabajar les pensaba reintegrar enseguida el dinero que están poniendo, y como estará muy bien preparado encontrará trabajo pronto y ganará lo suficiente, que les quiere devolver todo el esfuerzo que están haciendo. Que no les pide nunca más dinero que el imprescindible, que nunca va a fiestas, que no sale, que se queda en casa, etc. Pero..., que su novia siempre quiere ir de fiesta, que es un tormento, sobre todo cuando van de shopping, nunca está contenta, que dan mil vueltas, que se prueba un pantalón en mil lugares, que luego vuelve para volver a probárselo, "ahora me gusta, ahora no, ahora sí, ahora tampoco". Que tiembla cada vez que debe acompañarla...

Ha sido como una vomitada. Yo lo he escuchado tranquilo y le he dicho sin rodeos que esa novia que tiene no le conviene y que lo mejor que puede hacer es no regalarle nada y enviarla a la porra, y que en todo caso a quien le ha de comprar algo es a él mismo. Se ha quedado en silencio, mudo, y yo he puesto un poco de música, exactamente Bill Evans y su álbum Time remebered.

¿Y qué me recomiendas?, me ha preguntado tímidamente después de escuchar las primeras notas del piano. Una corbata de cuero negro, le he contestado como si nada. Pero si yo no he utilizado nunca corbatas, me ha replicado suavemente. Pues ya es hora de que empieces, le he vuelto a responder mientras le enseñaba una.